III CZP 36/22 – Niecelowość egzekucji, a śmierć Dłużnika
W dniu 27.01.2022 Sąd Najwyższy przyjął uchwałę III CZP 36/22 zgodnie z którą:
Złożenie przez wierzyciela wniosku egzekucyjnego przeciwko
zmarłemu dłużnikowi stanowi oczywiście niecelowe wszczęcie
postępowania egzekucyjnego w rozumieniu art. 30 ustawy z dnia
28 lutego 2018 r. o kosztach komorniczych.
http://www.sn.pl/sites/orzecznictwo/Orzeczenia3/III%20CZP%2036-22.pdf
WW uchwała SN wywołała duże poruszenie Wierzycieli z uwagi na całkowitą zmianę dotychczasowej linii orzeczniczej i de facto przerzucenie na nich odpowiedzialności finansowej za złożenie wniosku egzekucyjnego.
W istocie z uwagi na brzmienie art. 30 ustawy o komornikach sądowych w niektórych przypadkach złożenie wniosku o wszczęcie egzekucji przeciwko Dłużnikowi, który zmarł przed wszczęciem egzekucji będzie wiązało się z poniesieniem przez Wierzyciela bardzo wysokich kosztów egzekucji.
Stanowisko przyjęte przez Sąd Najwyższy jest poddane dużej krytyce ze strony Wierzycieli:
https://i-rs.pl/niecelowe-wszczecie-egzekucji/
Z uwagi na powyższe dla Wierzyciela bardzo istotne staje się ustalenie, czy na moment złożenia wniosku o wszczęcie egzekucji Dłużnik żyje. Ta na pozór prosta czynność jest jednak w istocie bardzo problematyczna. Oczywistym wydaje się możliwość weryfikacji zgonu Dłużników prowadzących działalność gospodarczą na podstawie wpisów w CEIDG. Natomiast w przypadku osób fizycznych takiej działalności nie prowadzących pozostaje wyłączenie weryfikacja w oparciu o biura ewidencji ludności.
Wydaje się, że ostatnie orzeczenie Sądu Najwyższego jest wielce niekorzystne dla Wierzycieli . W tym miejscu warto byłoby się zastanowić nad postawieniem postulatu de lege ferenda, czy na etapie złożenia wniosku o nadanie klauzuli wykonalności nie byłoby zasadne, żeby Sąd weryfikował czy wobec Dłużnika prowadzenie postępowania egzekucyjnego jest dopuszczalne.
